Οι άνθρωποι περνούν σαν τα στοιχειά, παχιά νυχιά, στο στήθος σου επάνω ξεψυχάνε.
Μια παρτίδα είν’ η ασπρόμαυρη μας ζωή.
Ένα πιωμένο κι από χέρι χαμένο παιχνίδι.
Το προσωπείο μας φοράμε και σύντροφος μας αιώνιος η άλογη σιωπή.
Όλοι απρόσωπα γελούν, εραστές κυνικοί και ακούσιοι φίλοι.
Σταλιά αισθήματος δεν μας αγγίζει.
Μια σάτιρα κακόγουστη με ατελή προορισμό.
Περιφερόμαστε άσκοπα με βήμα άρρυθμο και άτονο που τρίζει.
Φτιάξαμε ένα αψεγάδιαστο, κομψά διαμορφωμένο σκηνικό.
Θεατρίνοι μας αγκαλιάζουν καθημερινά.
Μια προβολή σε μια στιγμή αρρωστημένη.
Τα διαμάντια ερωτευόμαστε, οι τυφλοί, με λαγνεία στην καρδιά.
Κι εσύ ζωή απέμεινες σχεδόν μισητή, μα του θανάτου αγαπημένη.
Μόνοι ορίσαμε τα περιθώρια μας.
Ικετεύουμε σωτηρία από τον ίδιο μας τον εαυτό.
Αγαπάμε αγνά την οργή της προτροπής στα τόσα δάκρυα μας:
"Άρπαξε τον κόσμο σου, και πέταξε τον στον γκρεμό!"