Έτσι και λίγα σύννεφα φανούν
φυσάει μέσα μας λεπτό αεράκι
και μένουμε όρθιοι στο ξέφωτο
την ώρα που λυγάει ο καλαμιώνας.
Γδυνόμαστε αργά-αργά
πετώντας τ’ αθώα μικρά μας κρίματα
σ’ αυτόν που περιμένει.
Ύστερα σκύβουμε το κεφάλι
Κι ελπίζουμε στη βροχή που τα ξεπλένει όλα.