Εφώτισε η νύχτα την καρδιά μου
και οι πολλές σου αμαρτίες καρφιτσωμένες στο στήθος σου
γυαλίζανε τα φτερά τους και ζωγραφίζανε
στα ρημαγμένα καρνάγια Παντοκράτορες
και πουλιά.

Το μαρμάρινο σώμα σου φορτωμένο λουλούδια,
ήχους χρωμάτων και λυγμών δεν έχει χάσει ακόμα την ψυχή του.
Του χρωστάνε πολύ ουρανό, μοσχολίβανο και αγάπη.
Ως την έσχατη ώρα μου θα σε λατρεύω
κι ας ράγισε ο χρόνος το κορμί σου
φως μου εσπερινό.