Εσύ δεν ξέρεις πως έχω το ποτήρι μου
αντίγραφο στα χείλη μου
τα βράδια που περνώ χωρίς εσένα.
Εσύ δεν ξέρεις πως μοιάζει το δωμάτιο
απέραντο και άπειρο
ερήμωσε κι αυτό μαζί με μένα.

Που να `σαι τώρα τρομάζω στην ιδέα
πως αφήνεσαι σε κάποιο άλλο σώμα.
Που να `σαι τώρα οι σκέψεις με φοβίζουν
με κόπο προσπαθώ να ζω ακόμα.
Που να `σαι τώρα ο χρόνος μου σταμάτησε
τη νύχτα εδώ με κράτησε για πάντα.
Κι όσο θυμάμαι, τόσο φοβάμαι
να ονειρευτώ.

Εσύ δεν ξέρεις τα μάτια πως δακρύσανε
την ώρα που χωρίσανε,
την ώρα αυτή που σ’ έχασα για πάντα.
Εσύ δεν ξέρεις πως τώρα ζω τ’ ασήμαντα
στο παρελθόν τα ρήματα
σ’ αυτό το παρελθόν που ήσουν πάντα.

Που να `σαι τώρα τρομάζω στην ιδέα
πως αφήνεσαι σε κάποιο άλλο σώμα.
Που να `σαι τώρα οι σκέψεις με φοβίζουν
με κόπο προσπαθώ να ζω ακόμα.
Που να `σαι τώρα ο χρόνος μου σταμάτησε
τη νύχτα εδώ με κράτησε για πάντα.
Κι όσο θυμάμαι, τόσο φοβάμαι
να ονειρευτώ.