Ο δικός μας έρωτας μ’ αγκάθια είναι στρωμένος
σαν καθρέφτης στο πάτωμα δυο κομμάτια σπασμένος,
ποιος άραγε θ’ αντέξει να κοπεί.

Τι να πούνε τα χείλη μας, οι ματιές μας σκοτώνουν
και δυο άψυχα σώματα στο σκοτάδι παγώνουν.
Στο τέλος δεν υπάρχει επιστροφή
το όνειρο για μας έχει χαθεί.

Θα σε ξεχάσω
απέναντι σου την καρδιά μου θα περάσω
τον εαυτό μου αν χρειαστεί θα ξεπεράσω,
μα θα φύγω από σένα μακριά.
Θα σε ξεχάσω
δεν μου αξίζει να πονάω και θ’ αντιδράσω
για πάντα αντίο θα σου πω, δε θα διστάσω
και δε θα ψάξω να σε βρω ποτέ ξανά.

Σ’ αγαπώ ακατάλληλα σε συνθήκες θυμωμένες
και στα όνειρα αφήσαμε τις κουρτίνες κλεισμένες
μα τίποτα δε μένει να σωθεί.

Ποιο το νόημα άλλωστε να κοιτάξουμε πίσω
με συγνώμες αδύναμες δεν μπορώ πια να ζήσω.
Το αύριο για μας έχει χαθεί
η αγάπη μας δεν είχε αντοχή.

Θα σε ξεχάσω
απέναντι σου την καρδιά μου θα περάσω
τον εαυτό μου αν χρειαστεί θα ξεπεράσω,
μα θα φύγω από σένα μακριά.
Θα σε ξεχάσω
δεν μου αξίζει να πονάω και θ’ αντιδράσω
για πάντα αντίο θα σου πω, δε θα διστάσω
και δε θα ψάξω να σε βρω ποτέ ξανά.