Ζηλεύω τη νύχτα...γιατί κλείνει το φως...
Γιατί κρύβει στην αμαρτία στο σκοτάδι...
Ο θάνατος έρχεται αργά....
Και αυτοί που μας πικραίνουν πάνε για ύπνο...
Παίζω τάβλι με το θάνατο...αναπνέοντας φαρμάκι..
Τέσσερα βήματα πριν το θαύμα...
Αγώνας...κόντρα...
Πάντα κόντρα....
Στο σύστημα τους...αυτό του θανάτου...
Δεν τους αξίζει αυτός ο κόσμος...
Μαύρο...του πένθους...της αντίδρασης...
Απέναντι...κατά μέτωπο....
Και δίπλα....στον άνθρωπο...
αυτόν...
τον ξεχασμένο...
τον μόνο....
που ξέρει και να κλαίει....
Όχι....όχι....όχι...
Άρνηση...
Δεν ρίχνω το μυαλό μου στο καζάνι....
της κόλασης τους...
Προτιμώ το μαύρο...
Το μαύρο της αξιοπρέπειας...
Το μαύρο του απ έξω...
Του αυθεντικού...
Ζηλεύω τη νύχτα...
που εξισώνει φίρμες και ανθρωπάκια...
Προτιμώ τα ανθρωπάκια...
γιατί είναι δικά μου...
Και ας μην κάνουν τη διαφορά...
και ας μην κάνουν την επανάσταση...
Μπορεί κάποτε...