Στις φιγούρες της Δευτέρας
στα μετρό, στα λεωφορεία σ’ αναζήτησα.
Συννεφιά μιας γκρίζας μέρας
νοσταλγώ την πρώτη μέρα που σε φίλησα.

Και περνούν έτσι οι μέρες,
αλητεύοντας στους δρόμους ως την Κυριακή.
Ώσπου οι μήνες γίναν σφαίρες,
πάλι γύρισα στο σπίτι και δεν είσαι εκεί.

Ίδιος κόσμος, ίδιο βλέμμα,
ίδια ιστορία, ίδια μοναξιά
με την σκέψη μου σε αγγίζω
το τσιγάρο σου μυρίζω δώσ’ μου ρουφηξιά.
Ίδιος κόσμος, ίδιο βήμα
πέρασαν οι μέρες, πέρασε η ζωή,
τελευταία ευκαιρία
ήσουνα για μένα η μια και μοναδική.

Ξημερώματα γυρίζω
μες τους δρόμους και δακρύζω, πόση ερημιά.
Και αρχίζω να με βρίζω
μάλλον μόνο αυτό αξίζω για κληρονομιά.

Καταλήγω να μου κρύβω
την αλήθεια τη φιλάω σαν φυλαχτό.
Μέσα μου βαθιά την κλείνω
την ζωή μου όλη δίνω να έρθεις να σε δω.

Ίδιος κόσμος, ίδιο βλέμμα,
ίδια ιστορία, ίδια μοναξιά
με την σκέψη μου σε αγγίζω
το τσιγάρο σου μυρίζω δώσ’ μου ρουφηξιά.
Ίδιος κόσμος, ίδιο βήμα
πέρασαν οι μέρες πέρασε η ζωή
τελευταία ευκαιρία
ήσουνα για μένα η μια και μοναδική.