Δίχως φωτιά παίρνω φωτιά
δίχως κρασί μεθάω
Δίχως πελάγη πνίγομαι
Και δίχως ίχνη πίσω μου
να αφήνω περπατάω

Εκεί που ήταν μια καρδιά
χάσκει μια τρίσβαθη σπηλιά
Που από εκεί κοιτάζεις
Σαν το θεριό σε κουβαλώ
μα πια δε με τρομάζεις

Δίχως ψυχή αιμορραγώ
δίχως βροχή ανθίζω
Δίχως το όνειρο ξυπνώ
Χωρίς να σε έχω σε ρωτώ
αν τη ζωή σου ορίζω

Στέκομαι στον ωκεανό
σαν άτλαντας που όλο γερνώ
Aπ’ της ζωής το βάρος
Mα μόνο έτσι φτιάχνεται
ένα γραμμάριο θάρρος