Στον ουρανό βρίσκει τις νύχτες τον ξεχασμένο ορισμό της η τρωτότητα.
Πονούν οι ρόζοι της σιωπής,
άστρα που τρέμουν γύρω από τα δάχτυλα.
Ποιος να μιλήσει για των πεύκων τις σκιές,
την κλίση του αυχένα.
όσο και αν πασχίζουμε να διακρίνουμε το φως μέσα σε σχήματα,
μένουν άμορφες οι στιγμές που μας καθόρισαν.
Θροΐζει η θλίψη,
λιγόστεψαν τα περιγράμματα για να χωρέσουνε το χάδι.
Θα δικαστούμε σίγουρα για την αναλγησία.
Κι αν καταλήξαμε της στοργής εξόριστοι,
είμαστε πάροικοι διαρκώς της προσμονής.
Τις δύσκολες ώρες αναγνωρίσθηκε η ταπεινή μας προσφορά.
Ανακοινώθηκε το ελαφρυντικό για τις διάφωτες αναμνήσεις.
Συνοδοιπόροι της ψυχής, τα τοπία της αλήθειας.
Και τα τραύματα, τόσο μικρά, ασήμαντα,
ρόδα αργυρά κάτω από τον ιλασμό της σελήνης.