Θα περπατάμε, δεν θα τρέχουμε, θα προχωράμε ήρεμα.
Θ’ αφήνουμε πίσω μας τον ουρανό με τα σιδερένια πουλιά,
τον ουρανό που έβρεχε φωτιά και σε φόβιζε τόσο που έκλαιγες.

Θα προχωράμε κι ας είναι λάσπες, ας είναι ποτάμια,
ας είναι κοφτερά βράχια κι ας είναι βαθύς ωκεανός ο δρόμος μας.

Εμείς θα προχωράμε και δε θα κοιτάζουμε πίσω μας.
Ούτε μια φορά να μη γυρίσεις, μ’ ακούς. Ούτε μια φορά.
Θα σταματήσουμε μόνο όταν εκεί μακριά,
σ’ αυτή την απέραντη γραμμή, βλέπεις, τη λένε ορίζοντα.
Όταν, στον ορίζοντα που βλέπουμε λοιπόν,
θ’ αρχίσουν να φαίνονται όμορφες αμμουδιές
και χαμόγελα ανθρώπων και ψωμί και νερό
και λουλούδια και χελιδόνια.

Κι όταν περάσουμε αυτή τη γραμμή,
στα πόδια μας θα ‘χουν γιάνει οι πληγές
και θα πατάμε ξυπόλυτοι σ’ ένα φρέσκο, μαλακό χορτάρι.
Θα παίζουμε ότι θέλεις, κυνηγητό,
μπάλα, ότι θέλεις. Και θα γελάς.

Μετά θα ξαπλώνουμε ιδρωμένοι
σ’ αυτό το καταπράσινο δροσερό στρώμα
και θα στοιχηματίζουμε ποιος από τους δυο μας
μπορεί να κοιτάξει τον ήλιο για περισσότερη ώρα.
Εσύ θα μου κάνεις ζαβολιές. Και θα γελάς.

Κι όταν πιάνει βροχή θα μένουμε ακίνητοι σαν πεθαμένοι
και θα χαζεύουμε ευτυχισμένοι τα τρεχάτα σύννεφα
και τις μεγάλες, βαριές σταγόνες,
που θα μας βρίσκουν στο μέτωπο,
στα μαλλιά, στο στήθος, θα γινόμαστε μούσκεμα,
θα βγάζουμε τη γλώσσα να ξεδιψάμε με τούτη την ευλογία
κι εσύ θα γελάς. Ναι ψυχή μου, ναι.

Και μετά πάλι ήλιος και χνούδια
και χιλιάδες πολύχρωμες πεταλούδες
και φτεράκια μωρών πουλιών
και ρόδα να μοσχοβολάνε.

Και ίσκιος κανένας, Όλα φως.
Κι αυτή τη γη θα την πούμε,
αα την πούμε άνοιξη, ναι, άνοιξη.

Κλείσε τα ματάκια σου τώρα.
Κοιμήσου, ξεκουράσου, ονειρέψου
σε λίγο θα ‘ναι πρωί και η Άνοιξη μας περιμένει
με τον ουρανό της ολόλαμπρο.

Νάνι ανθέ και γιασεμί
γαρύφαλλο μου στόμα
κι εγώ σου βάφω τ’ όνειρο
με της χαράς το χρώμα.