Ποιος σπαράζει
μέσα από το σκοτεινό δωμάτιο;
Δυο δάκρυα κυλούν από τα
γυάλινα μάτια
κι ένα βλέμμα χαμένο
στο ομιχλώδες τοπίο.
Κραυγές απελπισίας
απ `το φιμωμένο στόμα
και το αίμα χρωματίζει τα άχρωμα χείλη.
Ένα σπασμένο χαμόγελο
καρφιτσωμένο στο κενό πρόσωπο
και η ανάσα μυρίζει σαπίλα.
Είμαι εγώ που σκάλισα στις στάχτες μου
το όνειρο, που ξεθώριασε μέσα στο χρόνο.
Είμαι εγώ που κρέμασα το σχοινί
για να σβήσω την απελπισία μου.
-Ποιος είναι αυτός που με ξύπνησε
απ’ τον ύπνο μου;
-Είμαι εγώ, που απαρνήθηκα

την κακία του κόσμου!