Στου κόσμου το κενό πορτοκαλένια η κόμη σου
Στα έρημα τζάμια που τα βαραίνει η σιωπή
Και η σκιά, τα γυμνά μου χέρια αναζητούν τα
είδωλά σου

Χιμαιρική της καρδιάς σου η μορφή
Κι ο έρωτας σου μοιάζει με το χαμένο πόθο μου
Ω κεχριμπαρένιοι στεναγμοί όνειρα βλέμματα.

Όμως δεν ήσουν πάντοτε μαζί σου. Η μνήμη μου
Θολώνει ακόμα καθώς σε βλέπει να `ρχεσαι,
Και να φεύγεις. Ο χρόνος χρησιμοποιεί λέξεις
Όπως και ο έρωτας.