Μια κορφή ξεμυαλισμένη όλο σύννεφα φευγαλέα με αιώνιο χαμόγελο
Μες στα κλουβιά τους οι λίμνες κατάβαθα στις τρύπες η βροχή
Ο άνεμος η μακριά του γλώσσα κι οι κρίκοι της δροσιάς
Η χλόη και η σάρκα των γυναικών την άνοιξη
Η πιο όμορφη είναι βάλσαμο τείνει προς την ανάπαυση
Μέσα σε ολοκαίνουριους κήπους που τρυφερές σκιές αμβλύνουν
Η μάνα τους είναι ένα φύλλο
Γυαλιστερή και γυμνή σαν πανί βρεμμένο.