Το κίτρινο ποτάμι του τρελού
έπεσε μες στο βάραθρο των άστρων,
κάθομαι εδώ, όμως έρχομαι απ’ αλλού
κι όσα λέω μου τα ψιθυρίζει κάποιος άλλος,
ένας δορυφόρος του μυαλού
που στις αρχαίες του ζωνες κατοικούν οι νεκροί μου φίλοι.

Δεν βλέπω όσα θα μπορούσα να δω,
αν ήμουν ένας επιζών, ένας αυτόχθων,
θα είχα με τα πάντα συμφιλιωθεί,
θα έβλεπα το ομοίωμα του εαυτού μου
να με κοιτά με συγκατάβαση
ίσως και με κάποια συγκίνηση
για όσα πέρασαν,
για όσα άκουσα,
για εκείνα που έμαθα
κι αυτά που αγνοώ.

Τέτοιες εικόνες άλλες εποχές
θα μπορούσα εύκολα να τις ανακαλέσω,
μα τώρα έχω πάψει πια να τις θυμούμαι -
χάνονται μέσα στο ξέφωτο μιας ξένης εποχής
ξένων ανθρώπων.

Τώρα το παραπέτασμα αράγιστο
κι όρθιος ο τοίχος χωρίς καμιάν απολύτως σχισμή,
δεν έχουν φωνή οι σκιές
και τ’ άστρα δεν τρεμοσβήνουν στο τζάμι,
μόνο που από το βάθος με κοιτά
μια πολική αρκούδα με πρόσωπο ανθρώπου.