Στα δεξιά κοιτώ τα πιο όμορφα μάτια
Στ’ αριστερά ανάμεσα στα φτερά τυφλά του τρόμου
Στα δεξιά ενήμερος από τον εαυτό μου
Στ’ αριστερά δίχως λόγο στις πηγές της ζωής.

Ακούω όλα τα λόγια που ξέρω που ενέπνευσα
Και που δεν ανήκουνε πια σε κανέναν
Μοιράζομαι τον έρωτα που πια δεν μ’ αναγνωρίζει
Και ξεχνώ την ανάγκη μου ν’ αγαπήσω.

Μα γυρνώ το κεφάλι να πάρω πάλι κορμί
Να θρέψω την έγνοια θνητή του όντος ζωντος
Η ντροπή σ’ ένα βάθος γενετήσιων μορφασμών.