Έλληνα λαέ βασιλιά απελπισμένε
Να χάσεις άλλο πια δεν έχεις πάρεξ τη λευτεριά
Τον έρωτα σου για τη λευτεριά και για τη δικαιοσύνη
Και τον άπειρο σεβασμό του ίδιου του εαυτού σου Βασιλιά λαέ δε σ’ απειλεί ο θάνατος
Στον έρωτά σου είσ’ όμοιος είσαι αγαθός .
Και το κορμί σου κι η καρδιά πεινούν για αιωνιότητα .
Βασιλιά λαέ που πίστεψες πως σου χρωστούν το ψωμί.
Και πως σου δίναν τίμια τ’ άρματα να σηκώσεις .
Τίμια δικιά σου σώζοντας βάζοντας το δικό σου νόμο .
Λαέ απελπισμένε στα δικά σου μόνο τ’ άρματα εμπιστέψου.
Ελεημοσύνη σαν τα δώσανε κάνε τα εσύ ελπίδα .
Και τη ελπίδα τούτη όρθωσε στο μαύρο φως αντίκρυ.
Στον ανελέητο Χάροντα που δίπλα σου δεν βολεύεται .
Λαέ απελπισμένε ήρωα λαέ Λαέ πεινασμένων λαίμαργων της πατρίδας .
Μικρέ και μεγάλε στα μέτρα του καιρού σου Έλληνα λαέ αφέντη παντοτινέ των πόθων σου .
Συνταιριασμένα το ιδανικό της σάρκας κι η σάρκα η ίδια .
Η φυσική λαχτάρα το ψωμί κι η λευτεριά .
Η λευτεριά όμοια με τη λιόλουστη θάλασσα .
Το ψωμί όμοιο με τους θεούς το ψωμί που σμίγει τους ανθρώπους .
Το αληθινό ολόφωτο αγαθό πιο δυνατό απ’ όλα Πιο δυνατό απ’ τον πόνο και τους εχθρούς μας όλους …