Με βαραίνει η συνωμοσία
οι μεσίστιες νύχτες που έδωσα
να σηκώσω τα οράματα
ως την ακάθεκτη αυγή
η ανομία για την εξόρυξη
του φεγγαρόφωτος
απ’ τον βυθό της μνήμης
η ενοχή για την απόκρυψη στοιχείων
από την περιδιάβαση στο στήθος του πουνέντε
η λαγνεία μου να βλέπω
τις νυχτερινές ώρες να διαστέλλονται
ν’ ακούω τους αρμούς
και τις κλειδώσεις τους να τρίζουν
επικίνδυνα.
Ζητάτε από μένα, έναν πυρομανή
έναν αχρείο δολιοφθορέα
να συμπλεύσω
να καταθέσω ό,τι απόμεινε
από το ραγισμένο `κόνισμα της μάνας μου
να ξεριζώσω μέσα μου
την ανθισμένη βυσσινιά
να ασπαστώ την αθωότητα μου
εντέλει να ομολογήσω.
Ενώ γνωρίζετε πολύ καλά
πώς για όλα ευθύνεται ο μπούσουλας
που έδειχνε μονίμως την ανάκαμψη
το σκοτάδι της φυλής μου
που αλύγιστο κατάρτι
μέσα στο μπουγάζι άνθιζε
με άλλα λόγια
τα οστά του Ιακωβίνου
Ανδρέα Κάλβου
καρφωμένα στο μυαλό μου.