Το αγαπημένο στήθος που αναπάλλει,
ενώ κοιμάται ολόγυμνη, αργά,
κι ο ιδρώτας της μετά την τόση πάλη
στης ράχης της το χνούδι που κυλά.
Κατόπιν, το λεπτό φλεβώδες χέρι,
τα χείλη τα μισάνοιχτα, οι χυμοί
που τρέξαν απ’ τ’ απόκρυφά της μέρη,
των ξέπλεκων μαλλιών της η οσμή
κι ο αυχένας της το δάγκωμα που ξέρει
και τα σημάδια σ’ όλο το κορμί.
Της σάρκας το πανόραμα τελειώνει
στη μέση, στη γαστέρα, στους γλουτούς,
στο πόδι της που εξέχει απ’ το σεντόνι
κι από του στρώματός της τους γκρεμούς.