Θεέ μου, όχι πάλι, πάλι αυτό –
γελάκια, βλέμματα, το σύνηθες παιχνίδι,
κάποιο βαριεστημένο θηλυκό
και η κατάληξη ασφαλώς που ξέρεις ήδη.
Σύζυγοι, φιλενάδες, σαστικιές,
γνωστά παράπονα, ελπίδες διαψευσμένες,
γυναίκες πρόθυμες πλην δανεικές
και ασφαλέστατα Κυρίες εγνωσμένες.
Αφήνει αυτό μια γεύση λασπουριάς
μονότροπης χιλιοπαιγμένης κωμωδίας
στον ρόλο εξωτικού πτηνού κρατάς,
κρατάς ενώπιον Θεού και κοινωνίας,
με τις κοινότατές σου πρακτικές,
δεσμούς και γάμους και αρραβώνες ακεραίους
τις σχέσεις κάνεις κι άλλο ρυπαρές
και τους ανθρώπους για το βιος τους πιο βεβαίους.
Στον εαυτό σου τώρα ομολογείς
αυτό που έγινε ξεκάθαρο ή μάλλον
εκείνο που δεν ήθελες να δεις –
να κλέβεις έχεις κουραστεί γυναίκες άλλων.