Ξαποσταίναμε κάτω από τα δέντρα,
απλώναμε τις σκέψεις μας και βάζαμε φωτιά με τα λόγια
-γιατί κάτω από τις σκιές των δέντρων
ο κόσμος γίνεται εύφλεκτος.

Με το τραγούδι των τζιτζικιών
τα όνειρά μας κατέβαιναν απ’ τα ψηλά βουνά,
ξαπλώνονταν στα πόδια μας,
τα χαράζαμε στο χώμα με ψιλές βεργούλες.
Στη μικρή αυλακιά της ζωγραφιάς
το χώμα σκούραινε
κι άφηνε τη μυρωδιά της θαμμένης βροχής να μιλήσει.

Ο καπνός των τσιγάρων μας
ήταν καπνός απ’ τις κολλημένες αφίσες
που κάποιος, κάποτε έβαλε φωτιά
μια νύχτα στην Αριστοτέλους.

-τοίχοι φλεγόμενοι, κάτω απ’ τα δέντρα,
κι η ζωή μας κολλημένη πάνω τους
να βρωμάει συνοικία.