Μια ηλιαχτίδα κράτησες ζωντανή μέσα στη νύχτα
κρυμμένη στο βλέμμα των ματιών σου,
κρυμμένη στης καρδιάς το καταφύγιο.
Έφτασε τον δρόμο να φωτίσει,
να γίνει το σινιάλο για τη βροχή των αστεριών,
έφτασε να γιομίσει το λειψό φεγγάρι.
Με ηλιαχτίδα τρύπησες και μένα,
αρχίσανε να τρέχουνε τα όνειρα,
αιμορραγούνε ακατάσχετα οι σκέψεις
κι οι λέξεις λιωμένες χύνονται σε στίχους.
Κάποιοι άνθρωποι ξέρουν να βλέπουνε τον ήλιο,
να του κλέβουνε ζωντάνια,
να φτωχαίνουν τα σκοτάδια τους,
να μη ρίχνουν το βλέμμα χαμηλά.
Μια ηλιαχτίδα κράτησες για τη νύχτα,
για τη γωνιά που θα φωλιάσει ο έρωτάς σου,
για το ασημένιο μενταγιόν σου
στο ανθισμένο άσπρο στήθος σου.
Σαν θα γυρίσει τη πλάτη της η νύχτα,
σαν θα τρομάξει μη τυφλωθεί από τον ήλιο,
άφησε την ηλιαχτίδα σου καρφωμένη στη καρδιά μου.
Να `ναι η πρώτη πνοή της μέρας,
εκείνη, η στερνή της νύχτας μου έμπνευση.

Να δω στο χάραμα τ’ αστέρια να στερεύουν,
να ξεφουσκώνει το φεγγάρι,
να φτερουγίζουν στα χαλάσματα τα όνειρα,
προτού τα βρει ο ήλιος να σβήσουν, να χαθούν.