Εσύ μου μίλαγες για αγάπες και φιλιά
κι εγώ σε κοίταγα , βουβός, χωρίς μιλιά,
λες και το μάντευα πως θα ρθει μια στιγμή
που η καρδιά σου σαν Χριστό θα μ αρνηθεί.

Μια σκόνη έγινε και σκόρπισε μακριά,
ο έρωτας σου με την πρώτη τη νοτιά,
ένα λουλούδι πεταμένο στη βροχή,
που το πατάνε οι διαβάτες βιαστικοί.

Όταν μ’ αγκάλιαζες με μάτια όλο φως,
με έκανες πλούσιο κι ας ήμουνα φτωχός,
στα δυο μου χείλη μια σταγονα από φωτιά,
καίει το δάκρυ που για χάρη σου κυλα.

Μια σκόνη έγινε και σκόρπισε μακριά,
ο έρωτας σου με την πρώτη τη νοτιά,
ένα λουλούδι πεταμένο στη βροχή,
που το πατάνε οι διαβάτες βιαστικοί.