Αφού το φίλημα στις σκάλες, ο αποχωρισμός, τα
πλοία, το δαιμονικό, η ολέθρια δούλη, κι αφού το
ζάλισμα, λευκός αέρας και πανιών θυμός,

άδικα το χρυσάφι, τόσο, τα μαλλιά που χύνονταν.

Η αναγνώριση, ξανά, γιατί θα `ρθει, να γίνει αυγή,
δάγκωμα κόβοντας στα δυο τον κόσμο, τα
θαύματα και τα νερά.

Να τρέμουν όσοι αγαπήθηκαν, και πώς, το
αλάφιασμα, η άγρια γύμνια, φτάνει, κι εδώ
καθηλωμένοι, πώς, να γίνει πάλι να χαθούν,
και πώς, σαν ουρλιαχτό,

σαν ουρλιαχτό πέφτει το αίσιο τέλος και...