Μαύρος καφές στα χείλη ο θυμός σου
μαύρη καρδιά στα στήθη ο καπνός σου
Μέρα βαριά στην πόλη ξημερώνει
μπαίνει το φως της Κυριακής
απ’ το μπαλκόνι.

Γιατί κανείς να μη μου πει
γλυκά μια καλημέρα;
Τι κι αν μου γράφεις στον καθρέφτη
"χαμογέλα"...
Το παρελθόν υπάρχει και θυμάται
μα δεν υπάρχει η μορφή σου,
φεύγει μακριά η θύμησή σου,
κι ό,τι έχω πάθει εγώ για σένα
φεύγει μαζί σου...

Φυσάει ψυχρός αέρας κι η φωνή μου
σαν την ηχώ χτυπάει το κορμί μου.
Μόνος εδώ σαν ρούχο πεταμένο
να με μαζέψει κάποια αγάπη
περιμένω...

Γιατί κανείς να μη μου πει...