Ζοῦσα μόνος σ’ ἕναν κόσμο βυθισμένο στήν ὀδύνη καί πνιγόταν ἡ ψυχή μου, ὥσπου ἡ ὄμορφη Εὐλαλία, ὥσπου ἡ λεπτή Εὐλαλία, ἔγινε σεμνή μου ἀγάπη· ὥσπου ἡ ξανθή Εὐλαλία, ὥσπου ἡ νέα Εὐλαλία, μοῦ χαμογέλασε ἀγάπη.

Ἄ! Τῆς νύχτας κανέν’ ἄστρο δέν φωτίζει μέ τη λάμψη τῶν ματιῶν τῆς Εὐλαλίας· καί δροσιά – ὅταν ξυπνάει ὅλο πορφύρα καί σεντέφι μες στό χάραμα– καμιά τίς ἀπέριττες πλεξοῦδες τῆς σεμνῆς μου Εὐλαλίας δέν μπορεῖ νά παραβγεῖ· μέ τίς ταπεινές πλεξοῦδες – καί το βλέμμα! Ὦ, τι βλέμμα!– τῆς ἁπλῆς μου Εὐλαλίας δέν μπορεῖ νά συγκριθεῖ.

Τώρα, ἀμφιβολία κι ὀδύνη πᾶνε πιά· γιατί ἡ ψυχή της κάθε κίνημα σαλεύει τῆς ψυχῆς μου, κι ὅλη μέρα λάμπει ἀπάνω ἡ Ἀστάρτη – φῶς μέ δύναμη φωτός– καί το μητρικό της βλέμμα στήν ἀγάπη μου Εὐλαλία στρέφει πάντα· πάντα στρέφει το μενεξεδένιο βλέμμα πρός τη νέα μου Εὐλαλία.