Ελεύθερε άνθρωπε, πάντοτε θ’ αγαπάς την θάλασσα!
Η θάλασσα είναι το κάτοπτρό σου. Παρατηρείς την ψυχή σου
μέσα στην άπειρη εκτύλιξη των κυμάτων της,
και το πνεύμα σου δεν είναι κόλπος λιγότερο πικρός.

Σ’ ευχαριστεί να βυθίζεσαι στα στήθη τής εικόνας σου.
Την αγκαλιάζεις με τα μάτια και τα χέρια σου, και η καρδιά σου
ενίοτε λησμονιέται από τον θόρυβό της
μέσα στην βοή τού ανυπότακτου και άγριου παραπόνου.

Και οι δύο είστε ερεβώδεις και διακριτικοί:
Άνθρωπε, κανένας δεν εισάκουσε τον βυθό των αβύσσων σου.
Θάλασσα, κανένας δε γνωρίζει τα εσώτατα πλούτη σου.
Με τόσο ζήλο φυλάσσετε τα μυστικά σας!

Και ωστόσο να, εδώ και αμέτρητους αιώνες
αλληλομάχεσθε χωρίς έλεος και τύψη,
τόσο πολύ αγαπάτε την σφαγή και τον θάνατο,
ω, αιώνιοι παλαιστές, ω, αμείλικτοι αδελφοί!