Eκείνες τις κίτρινες μαργαρίτες που έκοψες
από τη χλόη του χωραφιού
στον ουρανό να τις φυτέψεις,
τις αρμόζει πιότερο το γαλάζο,
φωτίζει τα πέταλα σαν από στάλες μελίρρυτου απόβροχου...
Βρέχει απόψε,
δίχως να σταματάει λεπτό
κι αν είναι που σταλάζουν χαμόγελα,
μη μου αναστενάζεις από νοσταλγία
έλα! να πιούμε ένα ποτηράκι κρασί
και να μασουλήσουμε σοκολάτα
έλα! να νιώσουμε παιδιά
φέρε και το λύχνο να διαβάσουμε ποιήματα που `χω καιρό.
Αλήθεια... εκείνες τις μαργαρίτες,
θαρρώ ήταν χρυσαφένιες,
τις φύτεψες στον ουρανό;
Ίσως γι’ αυτό κάθε που ψιχαλίζει, πέταλα
στάζει ο ουρανός και μας πλακώνουν
σαν αδυσώπητος καταιγισμός
που λυτρωμό δε φτάνει...