Γλυκά να μου μιλάς,
γλυκά να μελώνω
χαραμάδες πλησμονών...

Επαίτης της τρυφερότητάς σου
παραπαίω σε κάθε
επικίνδυνη ράγα
της σαρκικής σου αμαξοστοιχίας.
Τα βράδια όμως,
όταν ο κόσμος αποσύρεται
και τα μεγάφωνα χαμηλώνουν
την ένταση της πολυλογίας τους
και οι διάδρομοι
πιο μόνοι από ποτέ γυαλίζουν
το μαρμάρινο κορμί τους
και τα τρένα κουλουριάζονται
το ένα δίπλα στου άλλο το χνώτο
και οι επιγραφές σβήνουν
να γίνει νύχτα για τα μικρά πλάσματα
της γης...
κλαίω για το τόσο σακάτεμα
της απουσίας σου!