Υφαντά από τσόχα
και διπλές σειρές γυαλιών
στα πλακάκια.

Το χαρτί διψάει για αποτύπωμα
αλλά ό,τι ανθρώπινο έχει στερέψει.

Δείχνει τη φλέβα, τη δεμένη ανάμνηση.
Σφιχτά πάνω στον κρατήρα.
Καμιά κόκκινη ένδειξη ζωής·
οι λύσεις του πλέον ωχρές
– εκ γενετής εκμηδενισμένες.

Όχι, δε βγάζουν το σκυλί στο μπαλκόνι
δεν ξεφυλλίζουν την κυριακάτικη εφημερίδα.

Κουκούτσια κείτονται στα τασάκια,
πεθαμένοι καρποί – ποιο χώμα,
το χώμα ξεράθηκε.

Πάνω του το νερό λίμνη σχηματίζει.
Δεν εισχωρεί· δε ζωογονεί·
σαν ξένο μένει απέξω. Ό,τι
αργεί, αργεί
για πάντα.