Όταν
οι άλλοι θα κοιτάνε τον άδειο χώρο που αφήσαμε
και θ’ αναρωτιούνται αν υπήρξαμε.

Όταν
δε θα μπορούν να μας κάνουν πια ερωτήσεις
γιατί θα `χουμε απαντήσει οριστικά.

Όταν
μόνο η βροχή και τα σκυλιά θα θυμούνται
τις ώρες που περπάτησαν μαζί μας.

Όταν
στην άσφαλτο δε θα `χει μείνει
παρά μόνο
το αίμα και μυαλά σκόρπια.
Μαζί με τα δάκρυα,
τα γέλια, τα φιλιά
μαζί με τη μαύρη χολή,
που μας τάισαν
όλα τα χρόνια της ζωής μας...

Οι μουσικές μας θ’ ακούγονται ακόμα;