Τι άλλο να κάνω για να γεμίσω το κενό
που μετέωρο φτερουγίζει μέσα μου.
Γύρισα πίσω. Μέτρησα τις λέξεις που
αιχμηρές ταξίδεψαν και άνοιξαν το χάσμα.

Μέτρησα τον ιδρώτα στα χέρια μου που ήταν παγωμένα
και τον πυρετό που έκαψε του χρόνου μας το ύστερα.
Άκουσα τη σιωπή αμείλικτη,
να με καταδικάζει σε πορεία μοναχική.

Ένοιωσα το αδιέξοδο, να ξεριζώνει την αγάπη απ’ το μπαλκόνι μου,
να φυλακίζει την ψυχή μου
και να κλέβει τη μελωδία απ’ το τραγούδι μου.

Είδα το παράπονό μου να αιμορραγεί
και να βάφει το πάτωμα κόκκινο.
Αγνόησα την απορία στο βλέμμα σου και έφυγα χωρίς αποσκευές.