Ζεστό ένα χάδι
πέρα απ’ το μνήμα,
μες στο σκοτάδι
τραβά το νήμα.

Θαμμένο στάχυ
δίχως πυξίδα,
χαμένη μάχη
χωρίς ελπίδα.

Φαρδύ το χάσμα
ανθρώπων χάλι,
αρχαίο φάσμα
που πια δε θάλλει.

Θολό το ρέμα
γλύφοντας φεύγει,
χαμένο βλέμμα
τη λήθη θέλγει.

Φωνή, φοβέρα
μόνος υπάρχεις,
πέρα απ’ το πέραν
το σύμπαν άρχεις.