Αθήνα, πανώρια πόλη της Αθηνάς Παλλάδας
αιώνιο σύμβολο, φωτεινό, ολάκερης Ελλάδας
κοιτίδα πρώτη εσύ,
της δημοκρατίας,
του ανθρωπισμού, του πολιτισμού,
όλων των τεχνών
µα και αυτής ακόμα της ελευθερίας.
Στους δρόμους τους καινούς σου
µόνος περιπλανιέμαι...
Από κάπου μακριά ο ήχος μιας διαδήλωσης
ξέπνοος στην αρχή κι ύστερα όλο και πιο δυνατά
(Να δεις που πλησιάζει κατά δω).
Φασαρία, βοή
και μια σειρήνα κάπου πιο κοντά,
ίσως από κάποιο περιπολικό,
ουρλιάζει.
Ο κόσμος γύρω µου μια μερμηγκιά
πάει κι έρχεται βιαστικός
µε πρόσωπα γκρίζα και µάτια κενά.
Λευκοί, μαύροι, κίτρινοι, κόκκινοι
άνθρωποι κάθε φυλής
όπου γης και πατρίς
κι ο ουρανός σου θολός, η βροχή σου οξύ
πλημμυρίζει τα πάντα,
τα πνίγει, τα πάντα τα καίει.
Από μακριά ατενίζω την Ακρόπολη.
πόσο αταίριαστη πλέον αλήθεια φαντάζει
στο κέντρο μιας γερασμένης μητρόπολης
στολίδι αλλοτινό λατρεμένων θεών που πέθαναν
ποιος ξέρει πόσο χρόνια πριν
ένα κάδρο φουτουριστικό της νέας εποχής
σημάδι των καιρών κι αυτό.
Χαμένος σε σύµπαν τεσσάρων διαστάσεων
σε χωροχρόνο άγνωστο
να διασχίζω απεγνωσμένα σκοτεινές ατραπούς
σημαδεμένες από πρόσωπα αρχαίας τραγωδίας
ψάχνω να βρω της γης το δαχτυλίδι που έχασα
πριν ποτέ µου να μπορέσω αυτό να κατακτήσω.