Γυναίκα ντυμένη στα μαύρα.
Αλητεύει όταν εσύ κλείνεις τα μάτια σου.
Όταν παραδίδεις τα σκήπτρα της μέρας σου στ’ όνειρο...
Όταν ακουμπάς στο προσκέφαλο έγνοιες ασήκωτες.
Εκείνη τότε βγαίνει.
Στολίζεται μ’ άστρα, αρωματίζεται μ’ άνθη κι αλητεύει.
Πολλές φορές κάνω πως κοιμάμαι και τη χαζεύω.
Δε θέλω να με πάρει χαμπάρι...
Μ’ αρέσει να την παρατηρώ.
Να φοράει τα γοβάκια της, τη δαντελωτή μαύρη τουαλέτα της και να χορεύει στα σύννεφα τον χορό της ειρήνης.
Είναι η ώρα που οι καρδιές ξεκουράζονται.
Που οι ανάσες βαδίζουν αργά και οι σκέψεις σταματάνε να σου τριβελίζουν το
μυαλό.
Για αυτό την αγαπώ...
Κρατάει βουβή τη σιωπή του σύμπαντος στα χέρια της.
Και πριν φύγει, μια υπόσχεση θα ακουμπήσει στα κλειστά σου τα μάτια.
Να βλέπεις το φως της ημέρας μέσα απ’ τις γρίλιες του σκότους σου...