Περιβολάκι μυστικό
όχι τ’ απόκρυφου καημού
αλλά του σύννεφου αυτών
των χαμηλόφωνων βλεφάρων
τι κελαηδάς στον κηπουρό
σα να σε πότιζε ενώ
μόνη των φύλλων σου νυχθήμερ’ η δροσιά
ανακυκλώνει το χυμό σου ως τη ρίζα
εκεί που ευδοκήθηκα αδόκητα
σκυφτός, απ’ την ξεσύρτωτη πορτούλα
να βρέξω το αχείλι μου παράωρα
μπαχτσέ μυριστικέ μου
γονατισμένος στις λιμνούλες των ονείρων σου
κατάστεγνος εγώ.