Κάτω από σφαλισμένα βλέφαρα τα Αλικάντο
ψιθυρίζουν ιστορίες για λάφυρα από πολέμους
που ματαιώθηκαν
επικαλούνται παλιούς σου γνώριμους μάρτυρες
αγνοούμενους
και αγνοημένους
ψάχνουν στην ίριδα μέταλλα ευγενή
λευκόχρυσο
στα μάτια των πεθαμένων

Έτσι εμφανίζονται τις ώρες τις μικρές της σιωπής
τα μεγάλα του μύθου πουλιά επάνω σου
εντός σου
φως αινιγματικό μες στο σκοτάδι
όσων γκρεμίστηκαν τυφλοί
πριν από σένα
- τώρα ενδημούν σε σπηλιές αρπακτικών στο Σαντιάγκο,
την Αρίκα, το Πουέρτο Μοντ
μαζί με αγάλματα εκπεσόντων θεών
στις γυάλινες επαύλεις της παιδικής ηλικίας μας

Από το δρόμο ακούγεται η μουσική
ός ων δέθηκαν με όρκο βαρύ
να μη φανερώσουν αυτό που πάντοτε ήξερες
πως οι κερκόπορτες είναι κλειστές
και πως διέξοδος δεν υπάρχει
- ποτέ δεν υπήρξε -

πως ακόμα κι ο χρόνος κάποτε
σκαλώνει συμπαγής στα στακάτα κλικ
του χρονομέτρου
μαζί με τα χρόνια σου που κολλάνε γλιστράνε
και ξεκαρδίζονται

τα χρόνια σου που γλιστράνε
και ξεκουρδίζονται
αργά και παράτονα

σαν αρχαία πλήκτρα.