Κι έπεσε πάλι κρύο δριμύ.
Αυτό το κρύο που ναρκώνει την πόλη,
όταν το γέλιο των ενστίκτων
ζωγραφίζει η αδιαφορία.

Χειμώνας.
Η εποχή όπου σταματούν
να διαφημίζουν τους εαυτούς τους,
να `χουν χρόνο να σφαχτούν
με τις αναμνήσεις.

Κι εκείνον τον Φλεβάρη
που για το γινάτι του πολιτισμού να οριοθετεί
έχασε την άνοιξη,
ποιος θα τον παρηγορήσει;
αυτός την ζει την κόλασή του, απομονωμένος,
κι εμείς τον φωνάζουμε κουτσό.

Χειμώνας.
Ευκαιρία για θέωση, γι’ αγάπη, για συμπόνια.
Κι εμείς μνημονεύουμε ένδοξα το καλοκαίρι
στηριζόμενοι στο πύρινο άστρο
που ούτε τα μάτια μας
δεν αντέχουν να κοιτάξουν.
Αυτοί είμαστε...