Και γι’ αυτό που με λογαριασμούς και την ανία,
Μες στους χρυσούς και χασμουρητούς περίσσιους,
Εμένα, τον θρασύ δε θ’ αγοράσουν,
Επαναλαμβάνω: αγαπώ τους πλούσιους!

Και ακόμη, παρά την ξυρισματότητα,
Χορτασμότητα, ποιοτότητα – συνήθεια γενετήσια,
Για κάτι σαν – έξαφνα – ξυλοδαρμότητα,
Για κάτι σαν ματιά σκυλίσια.

Ο αμφιβάλλων … γενικά,
δεν είναι,
σαν άξονας για τα μηδενικά;
Γι’ αυτό, μεταξύ τις άλλες κολασμότητες
Δεν υπάρχει πιο ορφάνια μες στις ορφανότητες!

Ποτέ δε δίνει την εντύπωση φευγάτου,
Αποφασιστικά γυρίζει τα οπίσθια.
…Για τα μάτια τους έκπληκτα μέχρι θανάτου,
Που αναζητά συγχώρεση, όταν πνέει τα λοίσθια.

Γι’ αυτό το σιγανό επιθανάτιο,
Που με το βίο τους τους εναρμονίζει:
«Εγώ… φασούλι το φασούλι γεμίζει...»
Για τα όνειρά τους με τόπους παραδείσιους,
Ορκίζομαι: αγαπώ τους περιούσιους!