Επιπολαιότητα! – Χαριτωμένη αμαρτία,
Χαριτωμένη συνοδός, πολέμια μου γοητευτική!
Στα μάτια μου έριξες απιστία,
Και στις φλέβες μου μανία σαγηνευτική.

Με έμαθες να σεργιανίσω πάνω στου δεσμού το τέλμα,
Με όποιον και να στεφανώνει η ζωή!
Ν’ αρχίσω, όπως τύχει, απ’ το τέρμα,
Και να σταματήσω πριν την αρχή.

Να είμαι και σαν βλαστάρι και σαν ατσάλι,
Στη ζωή γεμάτη κίνδυνους τραυματικούς,
Με σοκολάτα να γιατρέψω της θλίψης το χάλι,
Και να γελάω, κατά πρόσωπο, στους περαστικούς!