Σε αυτή τη θέση
καθόταν κάποτε ο Τίμος
πριν πει αντίο
και μιλούσε μαζί μου
πίνοντας νομίζω καφέ
σε πορσελάνινο φλυτζανάκι με ρόδακες.
Θυμάμαι το μαλλί του ανάπλεκο να πέφτει
Σχηματίζοντας μπούκλες
με τα δικά του λόγια.
Οι φορζύθιες του κίτρινου κήπου τυφλώναν,
Μακροσκελείς, ακόμα άφυλλες, γεμάτες τοπάζια.
Έμπαινε αυτό που εννοούμε όταν λέμε άνοιξη.
Ήταν όλα υδάτινα, διαυγή.
Και περιείχε το ένα το άλλο χωρίς να το διώχνει.
Δεν υπήρχε τάξη.