Στο πάτωμα χαρτιά
Στους τοίχους η μπογιά
Ξεφτίζει η αγάπη με τα χρόνια
Κανείς δε μένει εδώ
Τι ψάχνω εγώ να βρω
Κρύφτηκαν όλα κάτω απ’ σεντόνια

Παράθυρα κλειστά
Τα φώτα πια σβηστά
Κρατούν μες στο σκοτάδι οι αναμνήσεις
Ποτέ δεν είναι αργά
Να πεις για μια φορά
Πως κάποτε κοντά μου θα γυρίσεις

Σε βλέπω να με κοιτάς
Και μου χαμογελάς
Σ’ αγγίζω με τα χέρια μου
Κι αμέσως σκόνη γίνεσαι
Μου λες πως μ’ αγαπάς
Τι έκανες για μας
Μα είναι αλήθεια μάτια μου
Δεν έμαθες να δίνεσαι
Δεν έμαθες να δίνεσαι

Κοιτάζω τα σκαλιά
Ακόμη μια φορά
Σε βλέπω τώρα πια να κατεβαίνεις
Ανάβω ένα φως
Και γίνεσαι καπνός
Που μέσα του η μορφή σου ζωντανεύει

Σε βλέπω να κοιτάς
Και μου χαμογελάς
Σ’ αγγίζω με τα χέρια μου
Κι αμέσως σκόνη γίνεσαι
Μου λες πως μ’ αγαπάς
Τι έκανες για μας
Μα είναι αλήθεια μάτια μου
Δεν έμαθες να δίνεσαι
Δεν έμαθες να δίνεσαι

Δεν έμαθες να αγαπάς
Φοβήθηκες πως μου χρωστάς
Τα όνειρα τις σκέψεις σου
Που έκρυβαν οι λέξεις σου
Δεν έμαθες να αφήνεσαι
Στον έρωτα να γίνεσαι
Εσύ βιβλίο ανοιχτό
Που πάνω του θα γράψω εγώ
Για μας

Σ’ αγγίζω με τα χέρια μου
Κι αμέσως σκόνη γίνεσαι
Μου λες πως μ’ αγαπάς
Τι έκανες για μας
Μα είναι αλήθεια μάτια μου
Δεν έμαθες να δίνεσαι