Η γλώσσα μου
ρυθμικά ξεμετρά
τις αχάτινες χάντρες
του λόγου.

Συγχωρεί και πονά
μες στην άστατη ούγια
του τόνου.

Αρμυρή σαν νοτιάς
σαρακώνει το νεύρο
στα πάθη.

Και βροντή πιστολιάς
σημαδεύει του χρόνου
τα λάθη.

Φυτρωμένη σπορά
πυρανθίζει καιόμενη
βάτο.

Γινωμένη σοδειά,
τρυγητός, για φτωχό
Και χορτάτο.