Τον θαύμαζε και τον παρατηρούσε
κρυφά όπως τα αγρίμια.
Πίσω απ’ τις κουρτίνες των βλεμμάτων
κατέγραφε κάθε κίνησή του έξω στον κήπο.
Εκείνος την προέτρεπε να βγει, να χαρεί τον ήλιο μαζί του,
δίσταζε όμως προτιμώντας να γεύεται συνέχεια τη μορφή του
κρυμμένη μέσα στην καρδιά της.
Τον αγάπαγε σαν πεινασμένο ζωο,
έτοιμο το θήραμα να κατασπαράξει,
να ταΐσει την πείνα της λατρείας που του είχε.
Ω! Πόσο τον λάτρευε
εκείνον που της έδωσε ζωή
και τόσες δυνατές αχόρταγες ανάσες
γεμίζοντας τα στήθη της με αιώνια λαχτάρα!