Νύχτα, συνηθίζω να σε θέλω
μέρα, σε φυλάω στα κρυμμένα,
δώρα που έχω από παιδί και υπάρχοντα μου
τι να στερήθηκε γι’ αυτά η νονά μου.

Κρέμα, με φρουκτόζη και κανέλα
μήπως και γλυκάνω τέτοιο ψέμα.
Ψέμα δικό σου που θα πει, ότι δεν υπάρχω
αφού με πήγαινε εκεί, βρε καλά να πάθω.
Ταινία τρόμου στο σκοτάδι η μοναξιά
γι αυτό την κάνω από εδώ χαλαρά.

Γυρνάω πίσω στο δημοτικό μου,
Πρωτομαγιά στο εξοχικό μου
στο χαλασμένο το ποδήλατο μου,
εκεί που δε χωράς στο σκηνικό μου
παρέα με τη Bibi-bo μου.

Κρέμα, με φρουκτόζη και κανέλα
μήπως και γλυκάνω τέτοιο ψέμα.
Ψέμα δικό σου που θα πει, ότι χάνω ύψος
αχ, την καρδιά μου την τρελή περιμένει γύψος.
Ταινία τρόμου στο σκοτάδι η μοναξιά
γι αυτό την κάνω από εδώ χαλαρά.