Μες στο μυαλό μου βρέθηκα νυχτερινή πορεία
με άδειες φλέβες κι όλη την ψυχή στην εφεδρεία.
Στο λίγο μου, δε στάθηκα, δε γύρεψα σανίδες
κι ας γίνονταν οι ελπίδες μου νυχτερινές κροτίδες.

Μα δεν παραιτήθηκα απ’ τα βουνά κρατήθηκα,
να ζει ψηλά η καρδιά μου
και τον παλιό μου εαυτό τον έχω ρίξει στο κενό
μην καίει τα όνειρά μου.

Ποια αγωνία έχει το σφυγμό μου σημαδέψει
και η ανάγκη δεν μπορεί το βάρος της ν’ αντέξει.
Εγώ θνητός ν’ ακολουθώ αυτή την παρωδία
φαιός παλιάτσος που χωρά σ’ αρχαία τραγωδία.

Μα δεν παραιτήθηκα απ’ τα βουνά κρατήθηκα,
να ζει ψηλά η καρδιά μου
και τον παλιό μου εαυτό τον έχω ρίξει στο κενό
μην καίει τα όνειρά μου.