Ξαναδιαβάζω την πρώτη και τη δεύτερη πολιορκία μου
στο χωματένιο φράχτη,
ξαναπαίρνω τη στάχτη στα χέρια μου
και πλάθω καινούργια ποιήματα

μέσα στου Μάγερ την αγκαλιά,
στοιχειοθέτης της θλίψης μου,
χρονικογράφος της λησμονιάς μου.

Η ελώδης ακινησία της λίμνης δανείζει το στιλπνό της χρώμα στο βασανισμένο από την απώλεια του έρωτα πρόσωπο του ποιητή:

Κοιτάξτε με, απ’ τα νεροσταλάματα
το πρόσωπό μου τρύπησε το πέτρινο,
ράγισε ο στοχαστικός καθρέφτης του μετώπου μου
και τ’ αετίσια μάτια μου πήραν το χρώμα του βυθού
και τη στιλπνή ακινησία του έλους.