Είναι που έχουν τα μαλλιά σου κάτι από φως
και η λεπτομέρειά σου είναι γεγονός,
σαν της άνοιξης το χάδι, δέρμα απαλό,
στων ματιών σου το υφάδι μπλέχτηκα κι εγώ.

Μα εσύ, αγαπούλα χρυσή,
δεν ακούς τώρα που τραγουδάω,
τα χαμένα σου χρόνια μετράω
κι η αλήθεια μου μένει μισή
κι η ζωή σαν ποτάμι, ροή,
μυστικά μέσ’ στ’ αυτί ψιθυρίζει,
όποιος χάνεται ξαναγυρίζει
στης ψυχής την κρυφή ακοή.

Και τα χρόνια μας περνάνε και μας κυνηγούν,
πρόσωπα μας κυβερνάνε που μας οδηγούν,
το ταξίδι με πονάει, ανοιχτή πληγή,
με πεθαίνει, με γεννάει, λέγεται ζωή.

Μα εσύ, αγαπούλα χρυσή,
δεν ακούς τώρα που τραγουδάω,
τα χαμένα σου χρόνια μετράω
κι η αλήθεια μου μένει μισή
κι η ζωή σαν ποτάμι, ροή,
μυστικά μέσ’ στ’ αυτί ψιθυρίζει,
όποιος χάνεται ξαναγυρίζει
στης ψυχής την κρυφή ακοή.