Αν και δε μ’ αγαπάς, μαζί μου ενώνεσαι,
Με τα μάτια κλειστά απ’ το πάθος.
Στους ώμους μου τα χέρια κατεβάζοντας,
Απ’ τα λαβώματα της ηδονής κραυγάζοντας.

Των βάσανων γλυκών η στέρνα άδειασε,
Μαζί περάσαμε του έρωτα την πύλη.
Πες μου σε πόσους χάρισες τα χάδια σου;
Πόσα χέρια θυμάσαι; Πόσα χείλη;

Γνωρίζω, όλοι πέρασαν σαν σώματα,
Χωρίς ν’ αγγίξουν την καρδιά σου.
Σε πολλών έχεις καθίσει γόνατα,
Που είχαν αγοράσει τη βραδιά σου.

Μου χαρίζεις ένα ψεύτικο φιλάκι,
Έχεις και εσύ κάποιο όνειρο κρυφό,
Αλλά κι εγώ σε αγαπώ ίσως λιγάκι,
Κολυμπώντας στο παρελθόν λατρευτό.

Η φλόγα που γνωρίσαμε δεν είναι μοιραία,
Εύκολος ο ευέξαπτος δεσμός,
Όπως η αντάμωση μας ήταν τυχαία,
Έτσι, με ήρεμο χαμόγελο, θα γίνει και ο χωρισμός.

Κι εσύ θα πάρεις το δικό σου δρόμο,
Να σκορπίζεις τις άχαρες ημέρες,
Μην αγγίζεις μόνο τους αγνούς,
Αυτούς που ακόμη δε φορέσανε βέρες.

Κι όταν με άλλον, από την συνοικία μου,
Θα περάσεις, φλυαρώντας ζωντανά.
Ίσως κι εγώ θα βγαίνω έξω,
Και τυχαία θα ιδωθούμε ξανά.

Όταν πλησίασα σταμάτησαν τα λόγια του αέρα,
Με χαμόγελο κοιταχτήκαμε εμείς,
Μου είπες σιγανά: «Καλησπέρα…»,
Κι απάντησα: «Καλησπέρα δεσποινίς».

Τίποτα δεν μπορεί ν’ αγγίξει την ψυχή,
Ποτέ θα την πιάσει το ρίγος,
Εκείνος που πήρε της Αγάπης την ευχή,
Μια φορά θα νιώσει το μοναδικό της σφρίγος.