Επειδή δεν μπορώ να φυτέψω ένα παιδί, ή μια σφαίρα

μέσα μου, μόνη μου,

αν και αγαπώ των λουλουδιών το τέλος·

επειδή είμαι η Κοραλία των τάφων

και στεγνώνω τα μαλλιά μου μέσα σ’ ένα κρανίο

καπνίζοντας και ξεφυσώντας την ψυχή μου σε οστά γεγυμνωμένα·

επειδή βάφω το κοράκι με το αίμα μου κάθε μήνα

και σμίγω το πνεύμα μου με το φως σου…

Επειδή κληρονόμησα μια δορά λεοπάρδαλης για τους έρωτές μου

και διπλώνομαι στον ύπνο για να μη σ’ αρνηθώ,

επειδή σβήνουνε οι ήχοι του αυλού και τα λόγια σου

κι’ άλλος την έρημό μου έζωσε και ποτίζει,

έλα από τον χλοερό τον τόπο στ’ άδειο μου κρεβάτι,

να σου χαρίσω την οδύνη και τον στεναγμό

το φιλί και τον σπασμό,

τη ζωή που περνά με το κράξιμο της ζωής

και δεν αποχωρίζεται τον εαυτό της.