Γεμίζουν τρίχωμα τα πράγματα στις γωνίες
που έχασαν τη λαβή σου
και λέω να πάρω τις συνήθειές σου
σιτεμένες μέσα μου
και σκεύη που βήχουν

αζήτητα νυχτωμένα στο λαιμό μας
και να τα φέρω κάτω από το χώμα σου
με τις ζυμώσεις σου ανοιχτές
και τα χνότα σου
να με οργώνουν

γιατί είναι αδύνατο να συνηθίσω
πως πέθανες σ’ όλες τις λέξεις.